Opisywany i reprodukowany:
Artur Winiarski, „Mistrzowie Ecole de Paris. Henri Epstein”, Villa la Fleur, Warszawa 2015, s. 80, nr kat. 28

„Poszczegolne obrazy przypominają odrębne organizmy żyjące intensywnym życiem. Płaszczyzny wibrujące i drżące. Kolory, ktorych zadaniem nie jest tworzenie barwnych arabesek, lecz ożywienie materii przedstawionej na dwu-wymiarowym płotnie, a zatem zastosowanie fikcji wizualnej. Cnotą kardynalną artysty, o ktorym mowa, jest umiejętność tworzenia iluzji, że przedstawione postacie żyją i działają. Co nie oznacza, że Henryk Epstein celuje w sztuce figuratywnej. Artysta nie dąży do przekazywania czy komunikowania swych odczuć, swych doznań wzrokowych. Jego cel jest inny. Malarz stara się ożywić postacie, ktorych kształty i wygląd zewnętrzny przypominają zwykłych ludzi, wyposażając je w nową duszę, stanowiącą wytwor jego wyobraźni, jego własność”.
W. George, The School of Paris, [w:] C. Roth, Jewish Art. An Illustrated History,Tel Aviv 1961, s. 709.